De Basse de Violon was het grootse instrument uit de violenfamilie en genoot populariteit in de 16e en 17e eeuw. In het beroemde orkest ‘Les 24 violons du Roi’ bevonden zich 6 van deze instrumenten, waarschijnlijk gebouwd door Andrea Amati in opdracht van Karel IX van Frankrijk. Lully dirigeerde in de 17e eeuw dit orkest, dat toen toebehoorde aan Lodewijk XIV, en vooral werd ingezet voor het ballet en dansen aan het hof. De Basse de Violon was wegens het grote formaat vooral geschikt om baslijnen te spelen en vormde in die tijd een belangrijke basis binnen de kamermuziek, later overgenomen door de contrabas. Het einde van de Basse de Violon werd ingeluid door het uitvinden van de omwonden snaren in 1680. Door darmsnaren te omwinden (met bijvoorbeeld koperdraad), kon met veel kortere snaren lage tonen worden geproduceerd. Dit was een welkome ontwikkeling, want de Basse de Violon had, zeker voor de kleine mensen uit die tijd, ook zijn beperkingen. Het formaat werd teruggebracht naar wat vandaag de dag de cello is. Al snel ontwikkelde de muziek zich ook zodanig, dat die niet meer kon worden uitgevoerd op het grotere model.